Kategorie Archiwów: STATUT

* W Jeleniej Górze, niedaleko pętli autobusowej, znaleziono martwy płód. Sprawą zajęła się prokuratura i policja.
Zawiniątko, w którym był martwy płód, znaleziono na osiedlu Zabobrze. Policja została zawiadomiona przez jednego z przechodniów. Według wstępnych ustaleń, płód mógł mieć 3-4 miesiące, wiadomo również, że był to chłopiec. Dopiero po badaniach będzie można wykazać, czy było to poronienie czy może doszło do aborcji. Policja wciąż poszukuje matki.

* 4,5-miesięczna dziewczynka ze śladami pobicia trafiła do szpitala. Policję o możliwej przemocy domowej zawiadomił pracownik gminnego ośrodka pomocy społecznej niewielkiej miejscowości. Policjanci pojechali na miejsce i rzeczywiście dziewczynka miała zadrapania i zasinienia w okolicach głowy i tułowia.
24-letnia matka niemowlęcia może usłyszeć zarzut znęcania się nad dzieckiem. Została zatrzymana przez policję do wyjaśnienia sprawy.

Przytaczając tylko te dwa przykłady, a każdego dnia zdarza się sytuacja przemocy wobec dziecka, apelujemy o wrażliwość, o pamiętanie, że w Kotlinie jeleniogórskiej istnieje i działa TKOPD, który służy optymalną pomocą, reaguje na każdy sygnał o krzywdzeniu dziecka.

„Okna życia”, działające najczęściej przy klasztorach, domach dziecka i szpitalach, umożliwiają anonimowe pozostawienie dziecka w bezpiecznym dla niego miejscu. Są z reguły ogrzewane i wyposażone w alarmy, które informują obsługę o pozostawieniu dziecka. W Polsce jest ich kilkadziesiąt. Adresy można znaleźć w Internecie. Rodzice nie są poszukiwani, a dzieci trafiają do adopcji. Niestety, proces ten jest o wiele dłuższy niż w przypadku oficjalnego zrzeczenia się dziecka – zależny głownie od sądowych procedur – nadania dziecku tożsamości.
Kwestię tożsamości dziecka reguluje Konwencja Praw Dziecka OZN, jej art. 7 i 8. Art. 7 ust. 1 – Niezwłocznie po urodzeniu dziecka zostanie sporządzony jego akt urodzenia, a dziecko od momentu urodzenia będzie miało prawo do otrzymania imienia, uzyskania obywatelstwa oraz (…) prawo do poznania swoich rodziców… Ust. 2 tego artykułu stanowi, że… Państwa-Strony zapewnią, aby te prawa stały się zgodne z ich prawem wewnętrznym oraz z ich międzynarodowymi zobowiązaniami w tej dziedzinie…
Zaś art. 8 ust 1 i 2 stanowi, że… Państwa-Strony podejmują działania mające na celu poszanowanie prawa dziecka do zachowania jego tożsamości, w tym obywatelstwa, nazwiska, stosunków rodzinnych, zgodnych z prawem, z wyłączeniem bezprawnych ingerencji, a… w przypadku, gdy dziecko zostało bezprawnie pozbawione części lub wszystkich elementów swojej tożsamości, Państwa-Strony okażą właściwą pomoc i ochronę w celu jak najszybszego przywrócenia jego tożsamości.
Polska ratyfikując Konwencję o prawach dziecka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r., zgłosiła następujące zastrzeżenie do jej art. 7: - Rzeczpospolita Polska zastrzega, że prawo dziecka przysposobionego do poznania rodziców naturalnych będzie podlegało ograniczeniu poprzez obowiązywanie rozwiązań prawnych umożliwiających przysposabiającym zachowanie tajemnicy pochodzenia dziecka. Do tego właśnie odnosi się jedna z rekomendacji Komitetu Praw Dziecka ONZ. Więcej →

To już 23 lata przygranicznej współpracy między naszymi organizacjami. Z tej okazji w Muzeum miasta Uście nad Łabą 5 listopada 2015 r. w godz. 10:30 – 16:00 odbędzie się XXIII Międzynarodowa Konferencja, przygotowana przez: Centrum Wolontariatu (Dobrovolnické centrum) w Ústí nad Labem (gospodarza konferencji) Związek Ochrony Dzieci w Saksonii (Deutscher Kinderschutzbund Landesverband Sachsen e.V.) z Drezna i jeleniogórski TKOPD.
Tym razem tematem wiodącym będzie próba odpowiedzi na pytanie: Jak pracujemy z rodzinami w Wolnym Kraju Saksonia, Kraju usteckim i w Jeleniej Górze?
W konferencji weźmie udział delegacja naszego Komitetu, a jej Program obejmuje też wystąpienia polskich uczestników:
- Mgr Marii Karpińskiej -, Dyrektora Ośrodka Interwencji Kryzysowej w Jeleniej Górze. Zaprezentuje uczestnikom konferencji państwowe i samorządowe instytucje, których zadaniem jest pomagać rodzinom z problemami.
- Pedagog szkolny spróbuje poinformować o tym jak szkoła radzi sobie i jakie ma możliwości pomocy dzieciom z problemami. Swą prezentację oprze o wyniki badań ankietowych przeprowadzonych w jeleniogórskich gimnazjach przez socjologa mgr Izabelę Zdulską.
- Podczas warsztatu: Imigranci a przykłady dobrej praktyki integracji w regionie przygranicznym, których celem będzie wymiana doświadczeń z pracy z imigrantami, uchodźcami i uciekinierami w naszym regionie, wstępną informację o tym problemie – jak pracujemy z pojedynczymi osobami, rodzinami i dziećmi, przedstawi Andrzej Marchowski – Naczelnik Wydziału Dialogu Społecznego Urzędu Miasta Jeleniej Góry.
- Podczas drugiego warsztatu: – Jak wspieramy i pracujemy z biednymi rodzinami w przygranicznych regionach? Praca szkół, organizacji i instytucji, 5-minutowe wprowadzenie do dyskusji z naszej strony zaprezentuje pracownik socjalny.
Refleksjami z Konferencji, a szczególnie z drugich warsztatów, podzieli się Olaf Boye – Zarządzający dyrektor DKSB LV Sachsen e.V. z Drezna. On też zaprosi na 24 Międzynarodową Konferencję, która obędzie się w roku 2016 w Dreźnie, a jej gospodarzem będzie Związek Ochrony Dzieci w Saksonii. Przygotują ją, jak zwykle, trzy nasze organizacje. I już dziś oczekujemy na propozycje zagadnień, które należy w czasie jej trwania poddać analizie.

Wg danych Komendy Głównej Policji liczba przypadków przemocy domowej wzrasta. Trzy lata temu było 76 tys. ofiar przemocy. W 2013 liczba ta wzrosła o 10 tysięcy, a w ubiegłym roku przekroczyła już 105 tys. zarejestrowanych przypadków. W efekcie policyjnych interwencji miejsce zamieszkania zmieniło prawie 1,3 tys. dzieci.
Według badań przeprowadzonych na zlecenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych do najczęstszych form przemocy zalicza się agresje psychiczną (75%), fizyczną (53%), ekonomiczną oraz zaniedbanie (po 13%).
Nie pocieszajmy się tym, że z danych przygotowanych na zlecenie Komisji Europejskiej wynika, że nie ma w Europie kraju, który skutecznie rozwiązałby problem przemocy domowej. 52% mieszkanek Danii, 47% Finek oraz 45% Szwedek twierdzi, że są ofiarami przemocy domowej. Polska w tym zestawieniu zajmuje ostatnie miejsce z 19%wynikiem.
Zgłaszanie przez kobiety przypadków agresji domowej to wciąż w Polsce temat tabu. A zachowanie osób publicznych, np. powątpiewania jednego z posłów, czy prostytutkę można zgwałcić, oraz publiczna deklaracja zgody na bicie dzieci tworzą nieprzychylny klimat przyzwolenia na wykorzystywanie siły. Większość sprawców agresji domowej to mężczyźni. Kobietom bardzo trudno jest wyzwolić się z tradycyjnych więzów podległości wobec mężczyzny.
Nie zapominajcie, że tak naprawdę głównymi ofiarami przemocy domowej są dzieci i to nawet wtedy, gdy same jej w sensie fizycznym nie doświadczają.
Chrońcie swoje dzieci! Nie zgadajcie się na przemoc – na bezkarność sprawców.

Zgłaszajcie każdy taki przypadek, jeśli nie na Policje, to do naszego Komitetu. Ten apel kierujemy też do osób trzecich, które były świadkami przemocy, czy powzięły o niej wiadomość. Postaramy się pomóc!

Adwokat Robert Ofiara udzieli praktycznych wskazówek prawnych i możliwości działania w sprawach dotyczących regulowania kontaktów z dzieckiem. W wykładzie zostaną uwzględnione różne perspektywy – zarówno rodzica, który ma przyznane kontakty, jak i rodzica zobowiązanego do zapewnienia dziecku kontaktu z drugim rodzicem oraz rodzica, który dopiero ubiega się o uregulowanie kontaktów z dzieckiem, a także perspektywa dziecka. Wykład jest bezpłatny.

Termin: 20 października 2015r, godz.17.30
Miejsce: siedziba Komitetu Ochrony Praw Dziecka przy ul. Oleandrów 6 w Warszawie

Zgłoszenia prosimy przesyłać na adres: b.humiecka@kopd.pl
Liczba miejsc jest ograniczona, o uczestnictwie decyduje kolejność zgłoszeń. Organizatorzy zastrzegają, że warunkiem zorganizowania wykładu jest osiągnięcie minimalnej liczby 15 uczestników.

Zrozpaczony ojciec pozwał skarb państwa – jego przedstawiciela w osobie prezesa Sądu Rejonowego. W pozwie czytamy:
Wnoszę o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną i nadal doznawaną krzywdę w postaci przemocy psychicznej wobec mojej osoby i współudziału w znęcaniu się psychicznym nad moją córeczką Sądu Rejonowego i Okręgowego w (…) i innych instytucji, tj. Rzecznika Praw Dziecka, Rzecznika Praw Obywatelskich, skrajną dyskryminację mojej osoby oraz mojego dziecka w świetle równouprawnienia dziecka do miłości i wychowywania przez dwoje rodziców oraz wydawanych orzeczeń sądowych niezgodnie z równouprawnieniem obojga rodziców do wychowania, sprawowania pieczy i osobistej styczności z dzieckiem, współudział w wieloletniej alienacji córki od ojca, współudział w zerwaniu więzi między małoletnią a ojcem, dzięki nieudolności i skrajnej niekompetencji Sądu i Państwa Polskiego oraz ich dyskryminujących działań i orzeczeń, łamanie podstawowych praw człowieka i dziecka.
Pozew złożył w 2014 r., ale jeszcze nie odbyła się żadna rozprawa. A rzecz dotyczy Jego dziś 6-letniej córki Anny. Domaga się odszkodowania w wysokości 10 mln zł i chce, aby połowę tej kwoty przekazać jego córce.
Jak do tego doszło?
On i Ona tworzyli konkubinat. W 2009 r. na świat przyszła Ania. Po roku Więcej →

Rodzic posiadający pełną władzę rodzicielską lub ograniczoną do decydowania o istotnych sprawach dziecka w sytuacji, gdy drugi rodzic samowolnie uprowadzi lub zatrzyma dziecko, ma prawo w każdym przypadku wystąpić do sądu opiekuńczego z wnioskiem o odebranie dziecka. Jeżeli miejsce zamieszkania dziecka nie jest znane, sąd może przeprowadzić dochodzenie w celu ustalenia miejsca pobytu dziecka, kierując odpowiednie żądanie do policji (w tym celu wydaje ogólnopolski nakaz poszukiwań).
W przypadku uwzględnienia wniosku, sąd wydaje postanowienie o odebraniu dziecka określając termin, w którym dziecko powinno być wydane wnioskodawcy. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego przez sąd rodzic może zwrócić się ponownie do sądu o pomoc przy fizycznym odbiorze dziecka, rozpoczynając tym samym drugi etap postępowania o oddanie dziecka, tj. fazę wykonawczą. Sąd zleci wówczas kuratorowi sądowemu przymusowe odebranie dziecka. Kurator taki jest zobowiązany do odebrania dziecka od każdego, u kogo ono się znajduje. Kurator, w razie potrzeby może zażądać pomocy odpowiednich instytucji (policji, pomocy społecznej). Więcej →

Z dostępnych danych wynika, że w Polsce z roku na rok wzrasta liczba zaginięć dzieci, których znaczny odsetek dotyczy tzw. porwań rodzicielskich. W 2010 r. zgłoszono ich 21, rok później – 27 a w całym 2013 r. takich przypadków było już ponad 350.
W okresie styczeń – październik 2014 r. zniknęło w sumie ponad 7 tys. dzieci, z czego 488 przypadków dotyczy dzieci poniżej 6. roku życia. Z danych policyjnych natomiast wynika, że zgłoszenia zaginięć dotyczące najmłodszych bardzo często można zakwalifikować właśnie jako porwania rodzicielskie. Co ciekawe, ich sprawcami coraz rzadziej są rodzice-cudzoziemcy, a coraz częściej właśnie Polacy.
Definicja
Kiedy jedno z rodziców lub opiekunów bez woli i wiedzy drugiego z nich wywozi lub zatrzymuje dziecko na stałe, pozbawiając tym samym drugiego rodzica lub opiekuna możliwości utrzymywania kontaktu z dzieckiem, mamy do czynienia z porwaniem rodzicielskim.
Przyczyny i skutki
Najczęściej wynika ono z brak porozumienia między rodzicami co do podziału władzy rodzicielskiej, czy miejsca zamieszkania dziecka, a nawet ze zwykłej chęci zemsty na byłym partnerze. I wtedy jeden z rodziców samowolnie zabiera dziecko w nieznane miejsce. Często, nie zdają sobie z tego sprawy, krzywdzi przez to dziecko, bo choć panuje przekonanie, że dziecko przebywając z jednym z rodziców jest z założenia bezpieczne, to jednak izolowanie dziecka od drugiego rodzica wyrządza mu ogromną krzywdę. Porywając własne dziecko rodzić bardzo często ucieka się do działań traumatycznych, które będą miały ogromny wpływ na jego późniejszy rozwój i życie: zmuszanie do posługiwania się nieprawdziwym imieniem i nazwiskiem; wmawianie, że drugi rodzic go nie kocha, nie chce utrzymywać z nim kontaktu, lub że nie żyje; absencja przedszkolna i szkolna; ograniczenie kontaktu z dziadkami, dalszą rodziną i innymi dziećmi; rozdzielenie z rodzeństwem; ukrywanie w nieodpowiednich warunkach – opuszczony dom czy piwnica.
Konsekwencje?
Niestety, prawo polskie nie traktuje porwania rodzicielskiego jako przestępstwa, Więcej →

Z płaceniem alimentów problemy ma aż 188 tysięcy rodziców. Ich długi wobec własnych dzieci rośnie w zatrważającym tempie – łączna kwota sięga 5,7 mld zł. Do najbardziej zadłużonych – trzecie miejsce w Polsce, zalicza się 60-latek z naszego województwa – nie zapłacił za utrzymanie swoich dzieci prawie 380 tys. zł. Przeciętny dług alimentacyjny przekracza juz 30 tys. zł.
Ale skala problemu jest jeszcze większa, bowiem dane powyższe nie dotyczą wszystkich dłużników alimentacyjnych, lecz tylko tych, za których świadczenia płaci państwo z funduszu alimentacyjnego. A przecież fundusz nie jest dla każdego – z jego pomocy mogą korzystać tylko rodziny, w których dochód na osobę nie przekracza 725 zł. Trudno więc stwierdzić, jaka jest rzeczywista liczba osób unikających łożenia na utrzymanie dzieci, włączając również te z rodzin o lepszym statusie materialnym. A też chyba jest niemała, bowiem nazbyt często spotykamy się z tym problemem.
Jak wynika z dostępnych danych, w 2014 r. z funduszu alimentacyjnego każdego miesiąca korzystało 324,4 tys. osób: 81,9% pomocy, trafiała do dzieci w wieku do 17 lat; 17,9% – w wieku 18 – 24, a reszta do osób w wieku powyżej 25 lat i niepełnosprawnych. Pieniądze trafiły do 215,2 tys. rodzin, a ich łączna wartość w minionym roku wyniosła prawie 1,5 mld zł, co daje przeciętnie niecałe 386 zł miesięcznie na dziecko.
Ile państwo odzyskało z tej kwoty? Niewiele – 13,9% wypłaconej sumy – 207,9 mln zł. Ściągalność alimentów w Polsce waha się w granicach 16-17%. To jeden z najgorszych wskaźników w Unii Europejskiej.
A co z osobami, które uporczywie unikają płacenia alimentów? Część siedzi w więzieniach – obecnie 3.300 osób, w tym 80 kobiet (2,4%).

Jakiś czas temu Naczelna Rada Lekarska zakwestionowała konstytucyjność przepisu, że lekarz nie może powołać się na klauzulę sumienia i odmówić pomocy… w innych przypadkach niecierpiących zwłoki; że lekarz powołujący się na tę klauzulę ma obowiązek wskazać pacjentowi… realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym; i że lekarz ma obowiązek powiadomienia o tym przełożonego oraz uzasadnienia i odnotowania tego w dokumentacji, gdyż ujawnia to jego światopogląd.
Skargę rozpatrywał pełny skład Trybunału. Pierwsze dwa zaskarżone przepisy uznał za niekonstytucyjne, zaś trzeci, jako z nią zgodny. Czworo sędziów złożyło zdania odrębne do różnych części wyroku.
Sędziowie uznali, że obowiązek wskazania innego lekarza przez tego, który odmawia świadczenia z powołaniem się na klauzulę sumienia, niepotrzebnie wydłuża drogę pacjenta do informacji i tym samym oddala w czasie uzyskanie przez niego pożądanego świadczenia. Istnieje wiele sposoby poinformowania pacjenta o dostępności danego świadczenia. Wg Trybunału takiej informacji mógłby udzielać Narodowy Fundusz Zdrowia. Więcej →